“Βραχύβιες σχέσεις και διαζύγιο. Οικογενειακή κρίση ή νέα πραγματικότητα;”

Βραχύβιες σχέσεις και διαζύγιο.

Οικογενειακή κρίση ή νέα πραγματικότητα;

Είναι γεγονός ότι η σχέση του ζευγαριού μεταμορφώνεται όσον αφορά την ποιότητα και την διάρκεια. Από τους πολυετείς γάμους και από τα ζευγάρια που «μεγάλωσαν μαζί» παρατηρείται η μετάβαση σε σχέσεις μικρότερης διάρκειας και διαφορετικής δυναμικής. Είναι σημαντικό πια για τους ανθρώπους από την μία να τεκνοποιούν αλλά παράλληλα να είναι ικανοποιημένοι από την προσωπική τους ζωή, χωρίς να είναι μόνο τα παιδιά ο λόγος που μένουν σε μία σχέση.  Άλλωστε οι οικογενειακές σχέσεις είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία, δεν μπορεί η συναισθηματική κατάσταση του γονέα να μην επηρεάσει το παιδί του. Τα παιδιά προσαρμόζονται με δυσκολία μεν σε μια νέα πραγματικότητα που θέλει τον πατέρα και την μητέρα να μένουν σε διαφορετικά σπίτια αλλά να είναι παρόντες στη ζωή τους ενεργά. Φυσικά για τα παιδιά αποτελεί μεγάλη αλλαγή, επιφέροντας πολλές φορές συναισθήματα απώλειας, υπό την έννοια ότι χάνεται η οικογενειακή συνοχή όπως την βίωσαν μέχρι τώρα. Αναμφισβήτητα, τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς για να μεγαλώσουν με ασφάλεια. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο άντρας και η γυναίκα που έγιναν γονείς επιλέξουν να ζήσουν χωριστά;

Σε αυτή τη φάση η οικογενειακή δομή αναδιαμορφώνεται. Όλο και συχνότερα ακούγεται από άνδρες και γυναίκες η ανάγκη «να ξαναζήσουν την ζωή τους», δήλωση που θέτει για αυτούς τον γάμο ως μια περίοδο με αρχή, μέση και τέλος στον κύκλο ζωής του ανθρώπου. Η απόφαση για να παντρευτεί πια κάποιος, όπως ακούγεται από τις ιστορίες των ανθρώπων, αποτελεί επιλογή και ανάγκη μιας συγκεκριμένης φάσης ζωής, η οποία είναι αβέβαιο αν θα ισχύει μετά από λίγα χρόνια. Εν συγκρίσει με τις μονιμότερες δεσμεύσεις έγγαμης ζωής του παρελθόντος, το συμβόλαιο της σχέσης πολλών ζευγαριών γίνεται με διαφορετικούς όρους συνύπαρξης. Βασικό μέλημα του καθενός είναι να  μην χαθεί η αίσθηση της αυτονομίας, των ατομικών φιλοδοξιών και της προσωπικής εξέλιξης.

Όταν η σύνθεση των προσωπικών, οικογενειακών και συντροφικών συναισθηματικών αναγκών πραγματοποιείται επαρκώς τότε μπορεί η σχέση του ζευγαριού να αποτελεί δέσμευση προσωπικής επιλογής και όχι σύμβαση. Αυτή η σύνθεση είναι περισσότερο μία συνεχής πορεία προσωπικής εξέλιξης παρά ένα σημείο που φτάνει κανείς. Και αν ακούγεται αρκετά ιδανική για να ισχύει στην πραγματικότητα, υπάρχουν τρόποι που μπορεί κάποιος να την προσεγγίσει όλο και περισσότερο. Μέσα από την αναγνώριση, έκφραση και αποδοχή των προσωπικών δυσκολιών, περιορισμών, ορίων και αναγκών οι σχέσεις με τους άλλους γίνονται πιο αυθεντικές. Όταν η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου  και ο αυτοπροσδιορισμός μας μπορούν να συνυπάρξουν στις σχέσεις μας μπορούμε και εμείς να συνυπάρξουμε με τους άλλους με πληρότητα και διάρκεια στο χρόνο.

Φανή Τζίκα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Οικογενειακή θεραπεύτρια